انواع سنسور و آشکارسازها در سیستم های امنیتی

با فکر کردن به دیوار بزرگ چین، قفل درب خانه ها یا سیستم های امنیتی پیچیده در یک زندان درمیابیم که امنیت فیزیکی و ایمنی همیشه برای رفاه افراد، خانواده ها، مشاغل و جوامع حیاتی بوده است. در این بین گزارش سالانه مرکز آمار ایران نیز نشان می دهد متاسفانه طی 5 سال گذشته با رشد تورم شمار سرقت ها حدودا 4.4 برابر افزایش یافته است. با توجه به این نرخ شدید افزایش سرقت، یافتن راه هایی برای حفظ امنیت خانواده به اولویت اصلی تبدیل شده است. هم اکنون سیستم های دزدگیر اماکن برای شناسایی مزاحمان بالقوه و ایجاد هشدار به شما یا دیگران از طریق هشدارهای صوتی، نور یا پیامک و تماس تلفنی طراحی شده اند. توانایی آگاه بودن و آماده بودن برای واکنش در هنگام خطر، سنگ بنای این سیستم های امنیتی است به همین دلیل عملکرد سنسورهای امنیتی بسیار مهم هست. عموماً دستگاه ‌های امنیتی از انواع فناوری ‌های حسگرها استفاده می‌ کنند و بسته به اینکه حسگر به چه المانی حساس است نوع عملکرد و کارایی آن نیز متفاوت است. هر یک از این سنسورها با تشخیص علائم محیطی مرتبط به خود یک سیگنال هشدار به دستگاه مرکزی ارسال می نمایند که در ادامه به بررسی مفصل هر یک از این سنسورهای امنیتی و حفاظتی می پردازیم.

 

 

 

سنسورهای امنیتی چگونه کار می کنند؟

هر سنسوری به یکی از عوامل محیطی، شیمیایی، فیزیکی و ... حساس است و مقدار آن با تغییر عامل تاثیرگذار تغییر می کند. سپس این تغییرات را به سیگنال الکتریکی تبدیل می کند و برای برد اصلی دزدگیر ارسال می کند.

در این مطلب نحوه عملکرد تمام حسگرها و آشکارسازهایی که نقش مهمی در ایمنی و کنترل یک خانه هوشمند را دارند مورد بررسی قرار گرفته می شود تا با دانستن اینکه هر سنسور امنیتی چگونه کار می کند، به راحتی بتوانید نوع و مدل سنسوری که متناسب با خواسته شما و شرایط محیط باشد انتخاب کنید.

 

انواع سنسور امنیتی براساس نوع اتصال:

1) سنسورهای با سیم:

چشمی های با سیم همان طور که از نامشان پیداست از طریق چهار رشته سیم به دزدگیر متصل می شوند و در مناطقی که فاصله چشمی ها با دستگاه زیاد است و در نقاط مختلف پراکنده شده اند استفاده می شوند. نحوه سیم کشی بدین صورت است که یک جفت سیم تغذیه جهت تامین ولتاژ 12 ولت و یک جفت سیم فرمان جهت ارسال فرمان از چشمی به دستگاه وصل می شود. به عنوان مثال جهت اتصال 7 عدد چشمی با سیم به دزدگیر Z7 بتا می بایست از کانکتور AUX دو رشته سیم (سیم قرمز و سیم مشکی) به تمامی چشمی ها متصل کنیم تا تغذیه چشمی ها تامین شود. سپس از کانکتور RELAY یا SENSOR هر چشمی دو رشته سیم (سیم آبی و سیم زرد) به کانکتور زون دلخواه متصل کنیم.

نکته: در صورتی که تعداد چشمی های با سیم بیشتر از تعداد زون های موجود برروی دزدگیر باشد و یا مسیر سیم کشی چشمی ها طولانی شود می توان چندین چشمی رو مطابق شکل زیر با هم سری کرد و عملکرد آن زون بدین شکل است که با تحریک شدن هر کدام از این چشمی ها فعال خواهد شد. این روش در مواقع ضرور قابل استفاده است اما بدلیل احتمال خطای زیاد (معیوب شدن یکی از چشمی ها، حساسیت زیاد چشمی، احتمال خرابی سیم در طول مسیر و ...) استفاده از آن کمتر پیشنهاد می شود.

2) سنسور های بی سیم:

دستگاه‌ های امنیتی مدرن، بیشتر به سمت بی ‌سیم شدن گرایش پیدا می‌کنند و استقبال از این فناوری به طرز چشمی گیری افزایش یافته است. این نوع از چشمی ها به صورت بی سیم با دزدگیر در ارتباط هستند و نیازی به سیم کشی ندارند در نتیجه نصب راحت تری دارند همچنین امکان جا به جایی محل قرار گیری آن ها به راحتی وجود دارد.

راه ارتباط آن ها با دزدگیر از طریق ارسال امواج رادیویی است و در صورت تشخیص حرکت یا تحریک شدن، همانند ریموت کنترل یک فرکانس برای دزدگیر می فرستند. بنابراین همانند ریموت باید برروی دزدگیر تعریف شوند تا دزدگیر نسبت به فرکانس دریافتی از سوی آن ها عکس العمل نشان دهد. فرکانس سنسورهای موجود در بازار دو نوع 315 مگاهرتز و 433 مگا هرتز است.

 

تفاوت چشمی های سیمی در مقابل چشمی های بی سیم:

سیستم های دزدگیرهای اماکنِ مدرن معمولاً بی سیم هستند، اما همچنان شرکت های امنیتی نسخه های با سیم را نیز ارائه می دهند. یک سیستم با سیم نیازمند سیم کشی ‌هایی است که از میان دیوارها، یا از طریق مجرای روی سطوح دیوار عبور کند تا هر سنسور را به مرکز کنترل اصلی متصل کند. در سیستم‌ هایی که از چشمی با سیم استفاده می شود حس خاصی از امنیت وجود دارد چرا که نسبت به چشمی های بی سیم هیچ نگرانی برای کم شدن برد فرکانس چشمی، نویز محیط، ضعیف شدن باتری و ... وجود ندارد. هرچند برخی از چشمی ها به گونه ای طراحی شده اند که در حالت عادی برق مصرف نمی کنند. در این مدل ها تا زمانی که چشمی تحریک نشود مدار الکتریکی داخل چشمی باز است و جریانی مصرف نمی کند اما زمانی که سنسور تحریک شود فرمان برای قطعات بعدی ارسال می شود و مدار چشمی روشن می شود.

به عنوان مثال در مگنت های بی سیم، تا زمانی که آهنربا (محرک) نزدیک چشمی قرار دارد، مدار خاموش است و فرکانسی ارسال نمی شود. اما هنگامی که آهنربا از چشمی دور شود فرمان از "رید رله" داخل چشمی برداشته خواهد شد و مدار انکدر روشن می شود تا یک فرکانس به دزدگیر ارسال کند. معمولا چشمی های بی سیم با باتری کتابی 9 الی 12 ولتی کار می کنند و برخی از مدل ها در صورت ضعیف شدن باتری، با ارسال یک پیام رادیویی مشخص به دزدگیر اطلاع رسانی می کنند.

 

انواع چشمی براساس نوع تشخیص و ساخت:

 

سنسور حرکتی:

یکی از اساسی ‌ترین اعضا در میان اجزای یک دزدگیر اماکن بدون تردید سنسورهای تشخیص حرکت (Motion Detector) هستند. سنسورهای حرکتی اجزای مشترک تقریباً همه سیستم ‌های امنیتی هستند، چه سیستم ‌های خانه هوشمند و چه سیستم‌ های سنتی ‌تر. سنسورهای حرکتی را عوامل محرک متنوعی می ‌تواند فعال کند که دو مورد اصلی آن دما و بازتاب انرژی است. هنگامی که شخصی وارد اتاق می شود، حسگر دمای بدن انسان و تغییر بازتاب انرژی را شناسایی می کند. بنابراین نباید سنسورهای حرکتی در نزدیکی دریچه ‌های گرمایشی قرار بگیرند و معمولاً از آن ها برای تشخیص حرکت در ناحیه‌ ای مانند راهرو یا ورودی استفاده می‌شود، اما می‌توان آن‌ ها را در قسمت های خاص تر و به سمت پنجره‌ ها قرار داد تا در صورت نزدیک شدن متجاوزین به پنجره یا تلاش برای ورود به آن، فرمان هشدار را ارسال کنند.

سنسورهای حرکتی که برروی پنجره ها استفاده می شوند می توانند در اماکنی مفید باشند که ساکنین ممکن است بخواهند پنجره ها را در طول روز درحالی که در طبقه دیگری یا در فضای باز مشغول به کار هستند، باز بگذارند و آن قسمت ها را کاملاً بدون مراقبت رها کنند. یکی از قابلیت های بسیار مهم چشمی های حرکتی امکان تنظیم فاصله و محدوده تشخیص حرکت و میزان حساسیت آن ها است.

 

انواع سنسورهای حرکتی:

سنسورهای حرکتی در سه دسته «فعال» ، «غیرفعال» و «دوگانه/هیبرید» قرار می گیرند و هر کدام از فناوری های مختلفی برای تشخیص حرکت استفاده می کنند. حسگرهای غیرفعال فقط گیرنده دارند و انرژی ای ساطع نمی کنند، و فقط تغییرات انرژی اطراف را می خوانند. در حالی که حسگرهای فعال که به عنوان حسگرهای حرکتی مبتنی بر رادار نیز شناخته می‌ شوند هم گیرنده هم فرستنده دارند. این سنسورها نور مادون قرمز، تشعشعات مایکروویو یا امواج صوتی را برای شناسایی جسم متحرک به محیط و اشیاء ساطع می کنند سپس موج منعکس شده از آن ها را بررسی می کنند. حسگرهای فناوری دوگانه نیز از روش‌های متعددی استفاده می ‌کنند که اغلب فناوری PIR و IR را با هم ترکیب می‌کنند. سنسور حرکتی که با این روش ایجاد می شود کاملا پاسخ‌گو بوده و کمتر مستعد هشدارهای کاذب است. چراکه هر دو سنسور همزمان باید فعال شوند تا زنگ هشدار به صدا درآید.

 

PIR:

آشکارسازهای حرکتی مادون قرمز غیرفعال که به اصطلاح Passive Infrared Sensor) PIR) نامیده می شوند یکی از سنسورهای محبوب در حوزه امنیتی و حفاظتی هستند. این سنسورها هیچ انرژی ای برای تشخیص حرکت ارسال نمی‌کنند به همین دلیل آن ها را سنسورهای غیرفعال می‌ نامند.

تمامی اشیا و اجسام، انسان ها و حیوانات از خود مقداری حرارت تولید می کنند و به طور طبیعی، بیشترِ تابش‌ های ساطع شده از اجسام در دمای اتاق در محدوده ناحیه مادون قرمز است. امواج مادون قرمز مانند دیگر امواج الکترومغناطیسی دارای انرژی تابشی هستند که در تفسیر کوانتومی، فوتون را به آن‌ ها (بسته انرژی) نسبت می ‌دهند. این امر، اساس کار دوربین‌ های تصویربرداری حرارتی است. این دوربین ها در واقع آشکارساز‌های امواج مادون قرمز هستند. اگر در تصاویر مختلف دیده باشید، هرچه دمای جسم بیشتر باشد، در دوربین به صورت قرمز‌تر یا زردتر نشان داده می‌شوند.

سنسورهای مادون قرمز منفعل (PIR) نیزدارای یک گیرنده مادون قرمز هستند و نور مادون قرمز منتشر شده از یک شی مانند انسان، حیوان یا اجسام دیگر را دریافت می کنند. تغییرات دمایی مانند گرمای بدن انسان و یا حرکات انسان موجب تغییرات نور مادون قرمز ساطع شده از او می شود. حسگرهای PIR این تغییرات را دریافت می کنند و زمانی که این تغییرات به حداکثر مقدار تعریف شده برسد فرمان هشدار را ارسال خواهند کرد.

عضو اصلی در دتکتورهای PIR سنسور Pyroelectric است که از یک ماده کریستالی ساخته شده و با تغییرات اشعه مادون قرمز بار الکتریکی سطحی تولید می کند. برروی این سنسور برای افزایش فاصله تشخیص حرکت از Fresnel Lens استفاده می شود. این لنز معمولا پلاستیکی بوده و به عنوان متمرکزکننده تشعشعات مادون قرمز به کار می رود. در محیط تحت پوشش، لنز اشعه مادون قرمز را جمع آوری می کند و روی Pyroelectric Sensor متمرکز می کند.

سنسورهای PIR برد کوتاه تری را در مقایسه با سنسورهای دیگر پوشش می دهند اما به سرعت تغییرات ناگهانی حرارت بدن را تشخیص می دهند. این دامنه تغییرات همچنین به این معنی است که آن‌ ها قادر به سنجش تفاوت گرمای بدن انسان از حیوان هستند و متداول ‌ترین حسگرهایی هستند که در خانه‌ هایی با حیوانات خانگی استفاده می‌شوند، زیرا می‌توان آن‌ ها را برای نادیده گرفتن اشیاء خاص کالیبره کرد. در کل سنسورهای PIR نسبت به سنسورهای IR در دستگاه‌ های امنیتی متداول ‌تر هستند، زیرا مقرون به صرفه بوده و انرژی خود را تولید یا تابش نمی کنند در نتیجه به قدرت کمتر و سخت ‌افزار کمتری نیاز دارند و نسبت به تنظیمات امنیتی سازگارتر هستند. سنسورهای حرکتی PIR مستقیماً روی اشیایی مانند درها و پنجره ها قرار می گیرند تا به دستکاری، باز یا بسته بودن آن ها نظارت کنند.

 

سنسورهای حرکتی - وزن:

بسیاری از افرادی که حیوانات خانگی دارند از نصب سنسورهای حرکتی می‌ترسند، زیرا گمان می کنند که آن ها حرکات حیوانات خانگی را تشخیص می دهند و موجب آلارم کاذب می شوند اما نوع پیشرفته ای از سنسورهای حرکتی که با نام “سنسور وزنی” شناخته می شوند توانایی تشخیص انسان از حیوان را دارند. سنسورهای حرکت معمولاً چیزی را ارائه می دهند که به عنوان حفاظت حجمی شناخته می شود و در صورت شناسایی هر نوع حرکتی، آن جسم یا موجود را تحلیل می کنند و بر اساس وزن آن تشخیص می دهند که جسم و یا موجود مورد نظر، انسان یا حیوان خانگی یا حیوان موذی است

پس اگر شما بیرون رفته باشید، دزدگیر را فعال و سگ خود را در خانه رها کرده باشید در این حالت، سنسورهای وزنی تا زمانی که وزن خاصی (معمولا بالای 15 کیلوگرم) را تشخیص ندهند، فرمان هشدار را ارسال نخواهند کرد. به صورت کلی برای داشتن دید و عملکرد بهینه، آشکارسازهای حرکتی باید در گوشه اتاق قرار گیرند و با زاویه 45 درجه تنظیم شوند. اما برای عدم شناسایی حیوانات می توانیم این سنسورها را طوری نصب کنیم که حرکت روی زمین را تشخیص ندهند و فقط حرکت را در سطح بالاتری در اتاق دریافت کنند تا حیوانات خانگی بدون شناسایی در امتداد زمین راه بروند و در عین حال فردی که ممکن است در هنگام سرقت از خانه شما عبور کند را تشخیص دهند.

 

 

 

سنسور فوتوالکتریک (بیم خطی):

سنسورهای فوتوالکتریک شامل یک برد فرستنده (Transmiter) و یک برد گیرنده (Reciver) هستند و از نور نامرئی IR استفاده می کنند. آن ها می توانند بسیار دورتر از سنسورهای PIR و IR حرکت کنند، زیرا منبع تابشگر مادون قرمز از طریق یک لنز متمرکز شده و به یک گیرنده دور تا فاصله 100 متری منتقل می شود. پرتوهای فوتوالکتریک یک مانع نامرئی ایجاد می کنند که وقتی شکسته شود، یک اعلان امنیتی ایجاد می کند. به عنوان مثال جهت تحت حفاظت قرار دادن دیوارهای یک مکان امنیتی، تراس آپارتمان، دیوار ویلا و ... می توان در ابتدا و انتهای دیوارها این سنسور را مانند یک فنس مجازی جای گذاری کرد. که با قرار گرفتن فرد نزدیک به دیوار این ارتباط خطی بین فرستنده و گیرنده قطع می شود و سنسور فرمان هشدار را ارسال می کند. نقطه ضعف این فناوری این است که پرتوهای فوتوالکتریک بیشتر مستعد آلارم های تصادفی هستند، مثلاً اگر یک برگ از درخت بیفتد، دمای محیط بیش از حد گرم شود یا چیزی در تراز فرستنده و گیرنده اختلال ایجاد کند.

 

سنسور مایکروویو:

سنسورهای مایکروویو امواج الکترومغناطیسی مایکروویو را تولید کرده و آن را به محیط ساطع می کنند، سپس با دریافت و اندازه گیری انعکاس این امواج از محیط، اجسام متحرک را شناسایی می کنند.

سنسورهای مایکروویو مزایا و معایب خود را دارند. این سنسورها دوام بیشتری نسبت به دیگر سنسورهای IR دارند و آن را برای محیط های بیرونی و استفاده مداوم مناسب می‌سازد. سنسورهای مایکروویو برای کارکردن نیز به قدرت بیشتری نسبت به حسگرهای حرکتی مادون قرمز نیاز دارند، اما حساسیت بالاتر و برد تشخیص طولانی ای دارند و می توانند حرکت را در اطراف گوشه ها یا دیوارها حس کنند. حساسیت بالای حسگرهای مایکروویو می‌تواند بسیار مفید باشد، اما ممکن است توسط حرکات کوچک محیطی مانند تکان خوردن درختان زمانی که باد می‌وزد یا جابه جا شدن پرده ها هنگام وزش نسیم منجر به آلارم‌ های کاذب شود. این حسگرها قیمت بالایی دارند و نسبت به تداخلات ناشی از تجهیزات الکترونیکی آسیب پذیر هستند. از فناوری سنسورهای مایکروویو در رادارهای پرده ای خطی نیز که در ورودی فروشگاه ها، بانک ها، بیمارستان ها و... نصب می شوند جهت شناسایی انسان ها استفاده می شود.

 

سنسور اولتراسونیک:

کثر سنسورهای امنیتی برای ایجاد هشدار به طیف امواج الکترومغناطیسی متکی هستند، اما سنسورهای اولتراسونیک با طیف امواج صوتی کار می کنند. آشکارساز اولتراسونیک (فراصوت) یکی از حساس ترین آشکارسازهای حرکتی است که از پژواک امواج صوتی برای شناسایی جسم متحرک استفاده می کند، درست مانند صدایی که خفاش ها و دلفین ها تولید، دریافت و درک می کنند و از آن برای شناسایی موانع و محیط استفاده می‌کنند. این آشکارساز می تواند در فضای تاریک نیز، فاصله اجسام را با یکدیگر تشخیص بدهد.

امروزه صنایع مختلف از این سنسور برای فعالیت های گوناگون استفاده می کنند. انواع مختلف سنسور اولتراسونیک به خاطر اینکه با امواج مافوق صوت کار می کنند و برای تشخیص اجسام به شکل و رنگ آن ها حساس نیستند، از سنسورهای پرکاربرد در صنعت هستند و در سرعت سنج ها، رادار، پزشکی و درمان، آشکارسازی سطح مخازن، شستشوی برد و ... کاربرد دارند.

و اما منظور از امواج اولتراسونیک چیست؟ امواج صوتی که فرکانسی بالاتر از 20 کیلوهرتز تا 200 گیگا هرتز دارند، امواج فراصوت نامیده می شوند. این ارتعاشات به اندازه‌ای سریع هستند که توسط گوش انسان قابل شنیدن نیستند.

اساس کار یک سنسور اولتراسونیک بسیار ساده است. سنسور اولتراسونیک شامل یک فرستنده، گیرنده و واحد کنترل است که فرستنده امواج فراصوت را به صورت دوره ای (هر 2 ثانیه) و با فرکانسی در محدوده 20KHz تا 50KHz منتشر می کند. امواج صوتی با سرعت 340 متر در ثانیه منتشر می شوند و به اجسام برخورد می کنند. بازتاب این امواج توسط گیرنده اولتراسونیک دریافت می شود، سپس سنسور پارامترهای کیفیت موج بازتابی، طول موج و اختلاف زمان رفت و برگشت موج را اندازه گیری می کند و می تواند پارامترهای سرعت اجسام، نوع اجسام و فاصله تا اجسام را تشخیص دهد. با تغییر ناگهانی هرکدام از این پارامترها نسبت به مقدار اولیه آشکارساز می تواند جسم در حال حرکت را شناسایی کند.

دتکتورهای اولتراسونیک تشخیص بسیار ظریف‌ تری نسبت به صداهایی دارند که انسان می ‌تواند بشنود. به دلیل این حساسیت زیاد آن ها مستعد هشدارهای اشتباه هستند. این دتکتورها همچنین می توانند گوش های حیوانات خانگی را تحریک کنند زیرا حیوانات ممکن است امواج صوتی ساطع شده را بشنوند. با این حال، برای مناطقی که دارای انسدادهای زیادی هستند بسیار عالی اند زیرا برای سنسورهای اولتراسونیک مناطق مرده وجود ندارد. حداکثر محدوده شناسایی آشکارساز اولتراسونیک تا 5 متر است.

در سیستم های امنیتی و حفاظتی دتکتورهای اولتراسونیک را در کنار پنجره خانه، مغازه و بانک قرار می دهند. شکستن شیشه ها امواج خاصی از فرکانس های اولتراسونیک را منتشر می کند که گوش انسان نمی تواند آن ها را درک کند. سنسورهای اولتراسونیک می توانند این فرکانس های نامفهوم را شناسایی کرده و آلارم ها را فعال کنند.

سنسورهای اولتراسونیک در اشکال و اندازه های گوناگون طراحی و تولید می شوند. شکل آن ها می تواند استوانه ای، تخت یا مکعبی باشد. انتخاب شکل و سایز مناسب بستگی به سیستمی دارد که سنسور روی آن بسته می شود.

جدول زیر نتایج تست عملکرد دتکتور اولتراسونیک در فاصله های مختلف نشان می دهد:

میزان سنجش	فاصله
100%	1m
99%	2m
94%	3m
87%	4m
79%	5m

 

توموگرافی:

محققین حوزه امنیتی با شناخت کاستی ‌های سنسورهای PIR و اولتراسونیک مورد استفاده در سیستم ‌های هشدار دهنده، تصمیم گرفتند گزینه ‌های دیگری را به این صنعت وارد کنند. توموگرافی یکی از آشکارسازهای تشخیص حرکت است که از یک شبکه مش و چندین گره شامل فرستنده ها و گیرنده های رادیویی ساخته می شود و براساس تغییرات در قدرت سیگنال پایه بین گره ها هرگونه حرکت را تشخیص می دهد. این سیگنال های رادیویی توسط هرچیزی که حاوی آب باشد مانند بدن انسان به شدت ضعیف می شوند. زمانی که بدن انسان در مسیر 2 گره رادیویی قرارمی گیرد، قدرت سیگنال دریافتی به شدت کاهش می یابد. با اندازه‌گیری دقیق سیگنال دریافت شده و انجام محاسبات دقیق هرگونه اخلالی که در محیط تحت پوشش رخ دهد آژیر را فعال می کند.

مزیت اصلی آن ها بکارگیری از سیگنال هایی در محدوده 2.4 گیگا هرتز برای تشخیص حرکت است. سنسورهای PIR می توانند مسدود شوند و از کار بیفتند اما سنسورهای توموگرافی نیازی به خط دید مستقیم ندارند و می توانند حتی از پشت دیوارها، مبلمان و سایر موانع بدون نگرانی از مسدود شدن، حرکت را تشخیص دهند. سنسورهای مادون قرمز و نوری باید در محیط تحت پوشش نصب شوند و درمعرض دید دیگران قرار می گیرند. اما سنسورهای توموگرافیک در هر جایی قابلیت نصب دارند و به راحتی می توان محل نصب شان را مخفی کرد. این سنسورها نواحی بیشتری حتی تا 400 متر مربع را می توانند پوشش دهند. سایر حسگرها با کثیف شدن لنز خراب می شوند ولی این سنسورها کثیفی و گرد و غبار تاثیری بر عملکردشان ندارد. تغییرات نور و دما، تردد حیوانات کوچک، دود و حشرات تاثیری بر آن ها ندارد.

خلاف سایر سنسورهای امنیتی، سنسورهای تشخیص حرکت توموگرافیک نسبتاً جدید و هنوز اختصاصی است و تنها حدود یک دهه است که طراحی شده اند، اما یک فناوری امیدوارکننده برای بخش ‌های تجاری و صنعتی برای برقراری حداکثر امنیت هستند.

 

سنسور مگنت:

سنسورهای مگنت که به سنسورهای درب و پنجره نیز معروف هستند از نقاط ورودی به خانه مانند درب و پنجره محافظت می کنند.

سنسورهای مغناطیسی از رایج ترین و پرکاربردترین انواع سنسورهای هشدار پنجره هستند که از دو بخش آهنربا و سنسور تشکیل شده اند که یک سمت آن روی درب یا پنجره (قسمت متحرک) قرار می گیرد و سمت دیگر به چارچوب (قسمت ثابت) چسبانده می شود. مادامی که درب بسته است این دو دقیقا در کنار یکدیگر و در یک راستا قرار می گیرند. با باز شدن درب تماس آهنربا با سنسور قطع می شود و این دو قطعه از هم جدا می شوند در نتیجه یک فرمان هشدار برای دزدگیر ارسال می کنند.

 

 

ساختار مکانیکی درب ها و پنجره ها به گونه ای است که امکان استفاده از سنسورهای دیگر برای آن ها مشکل است. سنسورهای مگنت بدلیل ساختار مکانیک درب و پنجره و حفظ زیبایی پنجره معمولا در لولای پنجره یا کنار سطح کار نصب می شوند. بسیاری از مدل ها دارای چسب دوطرفه هستند، بنابراین نیازی به پیچ کردن آن در قاب پنجره نیست، چراکه احتمال اینکه یک نصاب بی‌تجربه (مانند صاحب خانه) به طور تصادفی کمی بیش از حد پنجره را سوراخ کند و ممکن است مهر و موم گاز بین شیشه های دو جداره را بشکند. با این حال، اگر این کار با دقت و به آرامی انجام شود، نصب حسگرها در قسمت های فرورفته زیبایی ظاهر پنجره‌ ها را حفظ می کند و در عین حال امنیت عالی را فراهم می سازد.

سنسورهای نصب سطحی در چندین سبک موجود هستند اما از آنجایی که قابل رویت هستند و اکثر کاربران می خواهند که در معرض دید نباشند، برخی از مدل هایشان بلندتر و باریک تر ساخته شده اند، و برخی که به طور خاص برای پنجره ها و درهای کشویی در نظر گرفته شده اند، تقریباً مسطح هستند تا با سبک های مختلف بازشو سازگار شوند. بسیاری از این نوع سنسورها به قدری دقیق هستند که مانند یک مکانیسم قفل اضافی به نظر می رسند. در این مورد دو قسمت سنسور در لولای پنجره و قاب قرار داده می شود تا هیچ جزئی از آن در معرض دید نباشد. جهت نصب سنسور نیاز به حفر دو سوراخ در پنجره و قاب است، اگرچه برخی از این سنسورها بسیار کوچک هستند که می تواند روی سطح نصب شود و تقریباً نامرئی باشد. این سنسور به دلیل سادگی در نصب و اجرا و قیمت ارزان به یک ابزار کاربردی تبدیل شده است و در سیستم های بزرگ حضور آن یک امر حیاتی است.

 

کاربردهای سنسور مگنت:

1. اطلاع از ورود غیرمجاز سارقین از درب و پنجره
2. اطلاع رسانی در مواقعی که کودکی یا یکی از افراد مسن خانواده با باز کردن درب یا پنجره در معرض خطر بگیرد.
3. اطلاع رسانی در صورت باز شدن درب کابینت دارو توسط بیمار و افراد مسن که نشان می دهد فرد به طور منظم داروهای خود را مصرف می کند.
4. اعلام هشدار باز شدن درب گاو صندوق و کمد های مهم (مانند: کمد اسلحه، تجهیزات پزشکی، ابزار و...)
5. نصب برروی میز یا کشوهای حاوی اطلاعات حساس مانند قرار دادها تا به صاحبان اطلاع دهد کسی به آن ها دسترسی پیدا کرده است.
6. برای ساکنانی که از اتوماسیون خانه هوشمند استفاده می کنند، برخی از سنسورها را می توان در یک طرح گرمایش و سرمایش ادغام کرد، به طوری که در صورت باز بودن پنجره ها، دمای از پیش تعیین شده تنظیم شود.

 

انواع سنسور مگنت:

سنسورهای مگنت در دو نوع با سیم و بی سیم وجود دارند. در هر دو مدل قسمت متحرک یک آهنربا است که برروی درب یا پنجره نصب می شود. تفاوت این دو در قسمت ثابت سنسورها است. در مدل با سیم قسمت ثابت فقط شامل یک رید رله است که از پایه های آن یک زوج سیم جهت ارسال فرمان به دزدگیر بیرون آورده شده است. اما در مدل بی سیم قسمت ثابت علاوه بر رید رله دارای مدار نوسان ساز است و در صورت تحریک شدن فرکانس ارسال می کند.

 

سنسور لرزشی:

آشکارسازهای لرزشی یا Shock Sensor حس گرهای قوی و حساسی هستند که نسبت به بوجود آمدن ضربه یا لرزش در اجسام حساس هستند. این سنسورها در سیستم های امنیتی حفاظتی نیز کاربرد دارند و بر روی درب و پنجره و تمام نقاط ورودی آسیب‌پذیر به خانه، چه در حضور یا عدم حضور ساکنین، از ورودی ها محافظت می کنند. خروجی این سنسورها در حالت عادی بسته است (Normally Close) و در صورت ایجاد لرزش کنتاکت آن باز می شود و فرمان آلارم را به دزدگیر می دهد.

این سنسورها جهت حفظ اشیا قیمتی، گاو صندوق، کمدهای پر اهمیت و به طور کلی هر وسیله ای است که تکان خوردن و جا به جایی آن حائز اهمیت است استفاده می شوند. همچنین شوک سنسور در محل هایی مانند دامداری، طلافروشی، بانک، ویترین مغازه و انبار استفاده می شود و با قرار دادن آن برروی شیشه، دیوار، سقف و یا کف زمین، ضربه و خرابکاری را از سوی سارقین (شکستن شیشه، شکستن قفل، کندن زمین، دیوار یا سقف) تشخیص داده و به سیستم حفاظتی اعلام می کند.

سنسورهای ارتعاشی برای حفاظت از درب های ضد سرقت نیز بهترین انتخاب هستند، چراکه قبل از ورود سارق به منزل و قبل از فعال شدن مابقی سنسورها، تکان خوردن درب را تشخیص می دهند و فرمان هشدار را ارسال می کنند.

از دیگر کاربردهای آشکارساز شوک توانایی تشخیص ضربات وارد شده در حین حمل و نقل اجناس در باربری و یا در انبار است. برای این منظور یک آشکارساز ضربه داخل یا مستقیماً روی محصول در حال حمل نصب می شود. نصب بر روی بسته معمولاً برای تشخیص جابجایی بیش از حد مانند ارتفاعات بالا انجام می شود در حالی که نصب داخل محصول برای نشان دادن دقیق محل آسیب دیدگی محصول انجام می شود. برخی از محموله ها به بیش از یک آشکارساز شوک برای نظارت بهتر بر تمام جهاتشان نسبت به ضربه نیاز دارند. اقلام بزرگ یا مرتفع گاها دارای آشکارسازهای ضربه در هر دو انتهای کانتینر حمل و نقل هستند.

 

انواع سنسور لرزشی و محل نصب:

شوک سنسورها در دو نوع مکانیکی و الکترونیکی در بازار وجود دارند. در نوع مکانیکی سنسور متشکل از دو تیغه فلزی و یک پیچ است که تیغه ها توسط این پیچ برروی یکدیگر نگه داشته می شوند. درصورتی که ضربه ای وارد شود، پیچ تکان خورده و تیغه ها از هم جدا می شوند. حساسیت در شوک سنسور مکانیکی از طریق پیچ تعبیه شده روی تیغه ها قابل تنظیم است. اما مدل الکترونیکی دارای یک مدار الکترونیکی است و المان حساس به لرزش در آن یک “Vibration Sensor” است که امواج حاصل از ضربه را دریافت و فنر کوچک داخل آن ارتعاش پیدا می کند و پالس های الکتریکی کوچکی را تولید می کند. سپس از طریق یک آپ امپ سیگنال دریافتی از سنسور تقویت می شود و مدار مقایسه گر شدت سیگنال دریافتی از آپ امپ را بررسی و فرمان هشدار را ارسال می کند. در این مدل نیز حساسیت سنسور از طریق پتانسیومتر تعبیه شده روی مدار آن تنظیم می شود. مدل های دیگری از شوک سنسور نیز وجود دارد که المان حساس به لرزش در آن ها یک فنر و پیزوالکتریک است و ایجاد ضربه در آن باعث لرزش فنر و تولید جریان توسط پیزوالکتریک می شود که حساسیت و دقت بیشتری دارند و به عنوان سنسور ضد سرقت برروی ماشین و موتور سیکلت نصب می شوند.

محل قرار گیری، تعداد و شعاع عملکرد سنسور لرزشی در امکان مختلف با توجه به جنس دیوار، طول دیوار و نوع کاربری بنا متفاوت است. همچنین نصب سنسور بر روی فلز می تواند بر عملکرد محدوده انتقال آن تاثیر بگذارد. شوک سنسور در امکانی که ارتعاش در آنجا وجود دارد مثل خانه های مجاور به اتوبان، ساختمان های در حال ساخت، خانه های قدیمی که با عبور وسایل نقلیه سنگین شیشه های خانه می لزرد نباید نصب شود چون در این صورت آلارم اشتباه ارسال خواهد کرد.

 

آشکارساز گاز مونوکسید کربن:

اغلب اوقات خطرات زیست محیطی مانند آتش سوزی، نشتی گاز، نشتی آب و... بیشتر از سایر خرابی ها است. برای جلوگیری از این خرابی ها استفاده از آشکارسازهای محیطی می تواند بسیار موثر باشد. آشکارسازهای محیطی به صورت 24 ساعته فعال هستند یعنی چه در خانه حضور داشته باشید چه خارج از خانه آرامش خاطر را به شما می‌دهند و به حداقل رساندن خطرات کمک می‌کنند. مهم ترین آشکار ساز محیطی سنسورهایی هستند که با آتش و مونوکسید کربن مبارزه می کنند. گاز مونوکسید کربن ((CO یک گاز کشنده، بی رنگ، بدون طعم و بو است. این گاز می تواند از هر وسیله قابل احتراق مانند ماشین و لوازم خانگی از جمله اجاق گاز، فرگازی، آبگرمکن، بخاری و شومینه منتشر شود. طبق آمار نیز در سال 1400 تعداد 839 نفر به دلیل مسمومیت با گاز منوکسید کربن در کشورمان جان خود را از دست داده اند.

از آنجایی که گاز CO هیچ طعم و بویی ندارد، نصب یک آشکارساز تنها راه برای تشخیص وجود گاز سمی در خانه است. هشدارهای مونوکسید کربن برای ایمنی افرادی که در محل هستند بسیار مهم است چرا که گاز CO بسیار خطرناک است و اگر طولانی مدت در معرض آن قرار گیرند می تواند کشنده باشد. کودکان و حیوانات خانگی اولین کسانی هستند که علائم مواجهه با CO را نشان می دهند. علائم آن گیجی، ضعف، تنگی نفس، حالت تهوع، ضربان قلب سریع، تاری دید و بیهوشی است. این علائم به این دلیل رخ می‌ دهند که گاز مونوکسید کربن با استنشاق جایگزین اکسیژن در خون می ‌شود و یک ماده‌ ی شیمیایی خطرناک را به جای اکسیژن به سلول‌ ها می ‌رساند.

آشکارسازهای گاز مونوکسید کربن با بهره گیری یکی از 3 تکنولوژی بیوموتریک، نیمه هادی و الکتروشیمیایی ساخته می شوند.

سنسورهای بیومتریک حاوی ژل هستند که با جذب گاز مونوکسید کربن تغییر رنگ می ‌دهند. دتکتور گاز CO رنگ ژل را بررسی می‌ کند و با تغییر رنگ، زنگ هشدار را به صدا در می آورد.

نوع دیگر آشکارسازهای مونوکسید از یک نیمه هادی سیلیکونی استفاده می ‌کنند. این نیمه هادی به وجود گاز مونوکسید کربن حساس است. گاز CO باعث افزایش مقاومت نیمه هادی می شود و مقدار جریانی که از دتکتور عبور می‌کند را کاهش می ‌دهد و سنسور فعال می شود.

نوع سوم دتکتورهای CO نیز یک سنسور الکتروشیمیایی دارد. در این آشکارسازها، الکترود های کوچک در یک محلول شیمیایی قرار دارند که با قرار گرفتن در معرض گاز مونوکسید کربن جریان بین آن ها تغییر پیدا می‌کند و سنسور فرمان هشدار را ارسال می کند.

دتکتورهای مونوکسید کربن باید در نزدیکی محل خواب و در هر طبقه از خانه حداقل یک دتکتور CO می بایست نصب شود. علاوه بر این، می توان دتکتور گاز منوکسید کربن را در نزدیکی اجاق، بخاری یا بیرون منزل نیز نصب کنید اما حداقل یک متر با وسایل گازسوز فاصله داشته باشند.

مشابه برخی از آشکارسازهای دود که حسگرهای دوگانه دارند، دتکتورهای ترکیبی CO که نسبت به سطوح خطرناک گاز طبیعی یا متان نیز هشدار می دهند وجود دارند. گاز متان توسط اجاق ها، بخاری ها و آبگرمکن ها منتشر می شود و گاز طبیعی مشابه CO، بدون بو و بی رنگ است. اگر نشت گاز طبیعی رخ دهد، خطر انفجار یا آتش سوزی وجود دارد. دتکتورهای ترکیبی سریع ترین و موثرترین حفاظت را در برابر آتش سوزی CO و متان ارائه می کنند.

 

آشکارساز دود (Smoke Sensor):

آتش سوزی حادثه ای ناگهانی است که امکان دارد در هر ساعتی از شبانه روز اتفاق بیفتد و موجب خسارات مالی فراوان و مرگ و میر شود. پیشگیری از این خسارات و حفظ جان انسان ها تنها با نصب دتکتورهای دود اماکن پذیر است. گاهی اوقات افراد از نصب دتکتور دود صرف نظر می کنند زیرا فکر می‌ کنند وجود آتش کاملا آشکار است. حتی اگر آتش در بین دیوارها یا در طبقه‌ی دیگری از خانه مشتعل باشد، در نهایت بوی دود یا شعله ‌های آتش را خواهند دید. این ادعا درست است اما نمی‌ دانند قربانیان آتش‌ سوزی معمولا از استنشاق دود جان خود را از دست می‌دهند نه گرما و شعله ‌های آتش. اگر فرد هنگام آتش‌سوزی خواب باشد، بدون تشخیص وجود حریق با استنشاق دود جان خود را از دست خواهد داد. اهمیت نصب دتکتور دود به خاطر تشخیص زود هنگام دود ناشی از آتش و کاهش خطر مسمومیت با دود است. دتکتورهای دود 24 ساعته فعال هستند و به محض تشخیص دود ناشی از سوختگی در مراحل اولیه و قبل از شلعه ور شدن آتش فرمان آلارم را ارسال می کنند و ساکنین را مطلع می سازند. دتکتور دود از اجزای اصلی سیستم اعلان حریق است و نصب آن در هر مکان مسکونی، اداری، تجاری و ... یک امر واجب و ضروری است، چه بسا که طبق قوانین جدید جهت تایید پایان کار ساختمان ها توسط سازمان استاندارد نیاز به کسب مجوز آتش نشانی است. نصب آشکارسازهای دود هم برای اعلان و فرمان دادن به سیستم های اتفاء حریق و هم برای اتصال به دزدگیرهای اماکن کاربرد دارد. برخی از دتکتور های دود مجهز به یک آژیر داخلی با قدرت هستند و قابل استفاده بدون اتصال به دزدگیر و سیستم اعلام حریق هستند.

دتکتورهای دود باید به سقف متصل شوند زیرا آتش، گازهای به شدت داغی ایجاد می‌کند و از آنجا که چگالی این مواد از هوای معمولی کمتر است، نسبت به هوا سبک‌ تر بوده و در ارتفاع بالاتری از هوا مشاهده می‌شوند؛ از این رو گازها توسط دتکتور دودی که در سقف تعبیه شده شناسایی می شوند.

از عوامل مهم در تضمین تشخیص و هشدار به موقع آتش سوزی، تعداد دتکتور نصب شده در محیط است. دتکتورهای دود اگر در همه جای خانه نصب نشوند موثر عمل نخواهند کرد زیرا آتش سوزی می تواند در هر طبقه یا اتاقی در یک ساختمان رخ دهد. مثلا اگر آتش سوزی در طبقه همکف رخ دهد، اما هیچ دتکتور دودی در آن طبقه وجود نداشته باشد، تا زمانی که دود به دتکتور طبقه دوم یا سوم برسد، ممکن است آسیب های فراوانی به طبقه همکف رسیده باشد و کار از کار گذشته باشد. تعداد دتکتور دودی که در هر محیط نصب می شود به عوامل متعددی بستگی دارد. در هر خانه ای لازم است که آشکارسازهای دود در قسمت های مختلف آن مثل اتاق خواب، پذیرایی، آسانسور، راه رو، انبار و زیرزمین نصب شوند. دتکتورهای دود سرعت عمل خوبی دارند اما بایستی توجه داشت که از آن ‌ها در محل ‌هایی که گرد و غبار و آلودگی معمولی دارند استفاده ‌شود و در مناطقی که جریان هوا وجود دارد نباید نصب شوند مانند اطراف دریچه‌ ها، درب‌ ها، پنجره‌ ها و آشپزخانه. اگرچه آتش‌ سوزی آشپزخانه در خانه ‌های مجردی شایع ‌تر است اما بخار پخت و پز شایع ‌ترین علت هشدارهای کاذب است. در این وضعیت راهروی مجاور آشپزخانه مکان مناسب تری برای نصب دتکتور دود است. حمام ها نیز مکان مناسبی نیستند زیرا بخار آب دوش اکثر دتکتورها را به خطا می اندازد. تمیز کردن منظم می تواند از هشدارهای کاذب ناشی از تجمع گرد و غبار یا سایر اجسام مانند مگس ها، به ویژه در سنسورهای نوع نوری جلوگیری کند.

آشکارسازهای دود معمولاً در یک محفظه پلاستیکی دیسکی با قطر حدود 150 میلی متر و ضخامت 25 میلی متر قرار می گیرند، اما شکل آن می تواند بسته به تولید کننده یا خط تولید متفاوت باشد.

آشکارسازهای دود از تکنولوژی‌های گوناگونی جهت شناسایی دود و آتش سوزی استفاده می کنند مانند یونیزاسیون، فوتوالکتریک، لیزر، ترکیبی و... . هر یک از این دتکتورها دارای ویژگی و کارایی منحصر به فرد می باشند که در ادامه به بررسی مدل های مختلف آن ها می پردازیم.

 

آشکارساز دود فوتوالکتریک:

آشکارسازهای دود فوتوالکتریک یا نوری رایج ترین نوع سنسور دود هستند. درون محفظه آشکارساز تعدای LED و یک گیرنده فتوالکتریک است. وقتی ذرات دود وارد محفظه شوند باعث  پراکندگی نورهای ساطع شده از LED شده درنتیجه شدت نوردریافتی توسط گیرنده و جریان خروجی آن کم می شود و به‌ این ‌ترتیب سنسور دود فعال خواهد شد. این نوع دتکتور پر کاربردترین دتکتور دود است و از مزایای  آن حساس بودن به ذارت مرئی دود و حرارت کم و تشخیص سریع حریق قبل از شعله ور شدن آن است. از دتکتور دود فوتوالکتریک به منظور تشخیص آتش سوزی ‌های کوچک و در حال دود که پروسه سوختن آن با شعله کم و سرعت پایین همراه باشد استفاده می شود.

در بسیاری از موارد شعله آتش قابل مشاده نیست و آتش سوزی به آرامی و در مدت طولانی رخ می دهد مانند سیگاری است که بین بالشتک های مبلمان می سوزد و موجب آتش سوزی می شود. لازم به ذکر است در محیط‌هایی که آلودگی بسیار است، با گذشت زمان، از حساسیت سنسورها کاسته شده و با افت عملکرد مواجه می‌شوند. ضمنا سنسور به گرد و غبار و بخار آب حساس است، پس آشکارساز دود باید به طور منظم تمیز شود و خیلی نزدیک به حمام نصب نشود.

 

آشکارساز یونیزاسیون :

آشکارسازهای دود یونیزاسیون دارای یک محفظه هستند که با هوای باز در ارتباط است. مولکول های هوا داخل این محفظه توسط یک منبع رادیواکتیو و طی یک واکنش شیمیایی به الکترون های مثبت و منفی تبدیل می شوند. با یونیزه شدن هوا یون ها به سوی قطب مخالف صفحه ‌های داخل محفظه حرکت می نمایند و سبب ایجاد جریان الکتریکی می‌گردند همچنین در این فرایند میزان غلظت و عناصر هوا نیز قابل شناسایی می شود. در این بین اگر دود وارد محفظه شود، از میزان جریان الکتریسته بوجود آمده کاسته شده و موجب فعال سازی آشکارساز دود می‌شود.

این نوع دتکتور سریع ترین واکنش را به دود ناشی از آتش سوزی شعله ور یا آتش سوزی سریع مانند سوزاندن کاغذ یا مایع قابل اشتعال و گازهای تولید شده توسط آتش نشان می دهد. این آشکارساز به دلیل بالا بودن حساسیت نسبت به آشکارسازهای فوتوالکتریک، مستعد هشدارهای نادرست بیشتری هستند و با ورود مدل های جدید تکنولوژی آن تقریبا منسوخ شده است.

 

 

دتکتور بیم خطی:

بیم خطی (آشکارساز دودی اشعه ای یا دتکتور فتوالکتریک) نوع دیگر سنسور دود می‌ باشد. سنسور دود خطی شامل یک گیرنده و فرستنده مادون قرمز است که در مقابل یکدیگر نصب می شوند و همواره نور نامرئی مادون قرمز توسط گیرنده دریافت می شود. هنگامی که دود مابین این دو سنسور قرار بگیرد پرتو های مادون قرمز توسط ذرات آن پراکنده شده و شدت نور دریافتی گیرنده کاهش می یابد و سنسور یک سیگنال هشدار را ارسال می کند. نوع دیگری از آشکارساز بیم خطی نیز وجود دارد که فرستنده و گیرنده نور مادون قرمز درون یک محفظه قرار دارند و در رو به روی این دستگاه یک آینه نصب می شود که وقتی نور بازتاب شده توسط فرستنده ارسال می شود توسط این آینه ها منعکس شده و به سمت گیرنده بازتاب می شود. در این مدل اگر میزان دریافت نور توسط گیرنده از حد مشخص شده کمتر شود نشانه ی وجود دود در فضا است.

Baem Detector قابلیت تشخیص زود هنگام آتش سوزی های دودزا در ساختمان های با سقف بلند مانند کارخانه ‌ها، سالن های ورزشی، سوله، انبارهای مرتفع وکتابخانه ها را فراهم می کند. آشکارساز دود خطی بهترین انتخاب برای مناطق با دسترسی محدود است.

 

دتکتور مکنده هوا (نمونه گیر هوا):

آشکارساز دود مکنده هوا که در بازار با نام های دتکتور ایرسمپلینگ ASD (مخفف عبارت Air Sampling Detector) ، دتکتور مکشی، دتکتور نمونه بردار هوا و آشکارساز تنفسی هوا شناخته می شود جهت تشخیص سریع تر دود مورد استفاده قرار می گیرد. دتکتور مکنده هوا قادر به شناسایی ذرات میکروسکوپی دود است. این سنسورها با کشیدن دائم هوا از شبکه ی لوله‌ هایی با سوراخ کوچک که در بالا یا زیر سقف در مسیرهای موازی در یک مکان حفاظت ‌شده قرار گرفته ‌اند، کار می ‌کنند. سوراخ ‌های کوچک حفر شده در هر لوله، ماتریسی از سوراخ‌ ها (نقاط نمونه ‌برداری) را تشکیل می‌دهند که توزیع یکنواخت را در سراسر شبکه لوله فراهم می‌ کنند. در این سیستم از 2 فلیتر قوی جهت حذف غبار و گرد و خاک موجود در هوا استفاده می شود سپس نمونه ‌های هوا توسط یک سنسور نوری حساس (اغلب یک لیزر حالت جامد) که برای شناسایی حرارت، غلظت و ذرات بسیار کوچک احتراق تنظیم شده است، به صورت لحظه ای مقایسه می شوند.

آشکارسازهای تنفسی هوا در اماکن ارزشمند یا حیاتی مانند اتاق بایگانی، اتاق ‌های سرور رایانه، تجهیزات بیمارستانی، کنترل نیروگاه ها، پتروشیمی و پالایشگاه ها، سوله های بزرگ با ارتفاع بیش از 12 متر، مکان هایی که امکان حضور انسان در آنجا نیست، فضاهایی با دمای پایین و نقاط پنهان استفاده می شوند. دتکتورهای دود مکنده هوا نسبت به دتکتورهای دود نقطه ‌ای حساسیت بالاتری دارند و قابل تنظیم در یکی از سطوح آستانه هشدار هستند. این سطوح اطلاع رسانی سریع تری را از یک آتش سوزی در حال توسعه نسبت به دتکتورهای دود نقطه ای فراهم می کنند و اجازه مداخله دستی یا فعال کردن سیستم های هشدار را قبل از اینکه آتش فراتر از مرحله دود گسترش یابد می دهد، در نتیجه زمان در دسترس برای تخلیه محل افزایش می یابد و آسیب آتش به حداقل می رسد.

 

آشکارساز دود لیزری:

آشکارساز دود هوشمند مبتنی بر لیزر، سنسوری با حساسیت بالا است که اولین ذرات احتراق را شناسایی می کند. سازو کار این دتکتور همانند دتکتور بیم خطی است اما این مدل از یک  محفظه نوری که جدیدترین فناوری دیود لیزری و اپتیک دقیق است ساخته می شود و این محفظه به مدارهای پردازشی پیچیده ای متصل است. این دتکتور دارای فیلترهای صاف کننده برای کمک به حذف  نویزهای محیط است. آشکارساز دود لیزری حساسیتی تا 100 برابر بیشتر از یک آشکارساز دود فوتوالکتریک استاندارد را ایجاد می کند.

دتکتور دود لیزری با پاسخ سریع و دقیق، به طور ایده‌آل برای محیطی مناسب است که در آن هزینه‌ های قابل توجهی در صورت آتش سوزی بوجود می آید یا سرمایه ‌گذاری قابل توجهی برای تجهیزات نصب شده انجام شده است (مانند تاسیسات مخابراتی، مراکز کنترل ترافیک، اتاق های کامپیوتر و پردازش داده ها، اتاق‌های تمیز، اتاق‌ های مخابرات و غیره) همچنین برای کاربردهای حیاتی که حتی ردی از دود مشاهده نشده است یا جایی که جریان هوای زیاد، می تواند آشکارسازهای دود سنتی را بی اثر کند، ایده آل است. محیط های دیگری که می توانند از قابلیت هشدار اولیه بهره مند شوند، آرشیوها و موزه ها هستند. این مراکز اغلب اسناد و مصنوعات خاصی را در خود جای می دهند که در برابر آسیب های ناشی از آتش سوزی بسیار آسیب پذیر هستند.

 

 

 

 

 

سنسور پدال:

متفاوت ترین سنسور دزدگیر اماکن سنسور پدال است. این سنسور خلاف تمامی سنسورها که به صورت اتوماتیک خطر را احساس می کنند باید به صورت دستی فعال شود. این سنسور در اماکنی مثل بانک، طلافروشی، صرافی، مغازه و هر مکانی که در طول روز امکان ورود افراد متفرقه، سرقت و حمله به آنجا وجود دارد، استفاده می شود تا در صورت احساس خطر توسط صاحب مغازه فشرده شود و دزدگیر عملیات هشدار و اطلاع رسانی را به پلیس و شماره مخاطبین ثبت شده داخل تلفن کننده انجام دهد. در بسیاری از دزدگیرها زون 24 ساعته ای برای اتصال سوئیچ پدال قرار داده شده که با تحریک آن، آژیر به صدا در نخواهد آمد ولی در پشت پرده تلفن کننده با شماره مخاطبین تماس برقرار می‌کند و سارق متوجه این اطلاع رسانی و درخواست کمک نخواهد شد.

پدال پایی در مدل های بی سیم و باسیم وجود دارد و در نوع با سیم دارای هر دو خروجی NO و NC است. پدال پایی معمولا در زیر پای هر کارمندی نصب می شود تا بدون جلب توجه سارق در مواقع ضرور فشرده شود همچنین این پدال ها دارای پایه لرزش گیر و آج سنگین برای عملکرد صحیح وکم خطا هستند. پدال پایی نسخه قدیمی این نوع از اعلام هشدار است، هم اکنون بسیاری از کاربران جهت در معرض دید نبودن و دسترسی راحت تر به جای پدال از کلیدهای کوچک تر استفاده می کنند و آن را زیر یا روی میز خود می چسبانند.